Kwiecień 1997
28 kwietnia
KONFRONTACJA Billa C. Davisa, tłum. i adapt. Katarzyna Skawina, reż. Zdzisław Wardejn, scenografia Marcin Stajewski, kostiumy Ewa Zaborowska, Scena Prezentacje.
26 kwietnia
POLITYKA Włodzimierza Perzyńskiego, reż. Jan Bratkowski, scenografia Anna Sekuła, oprac. muz. Wit Zawirski, Teatr Polski [27 x].
20 kwietnia
RODZINKA, recital Marty Dobosz, Teatr Dramatyczny, IV Scena.
19 kwietnia
BALLADA O BRUNATNYM TEATRZE Glika Hirsa, oprac. tekstu Ryszard Marek Groński, reż. Gołda Tencer, Szymon Szurmiej, dekoracje Marian Stańczak, oprac. muz. Ryszard Sielicki, Janusz Tylman, choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... More Tomasz Tworkowski, kier. muz. Teresa Wrońska, Teatr Żydowski [2 x].
12 kwietnia
WIŚNIOWY SAD Antona Czechowa(1860-1904), prozaik i dramaturg rosyjski. Pochodził z ubog... More, tłum. Jerzy Jarocki, reż. Leonid Hajfec, scenografia Wiesław Olko, kostiumy Irena Biegańska, choreografia Małgorzata Jóźwiak, Teatr Dramatyczny [12 x].
„Wieli reżyserów postarzało Raniewską, by podkreślić tragiczny wymiar jej powrotu do wiśniowego sadu, azylu dzieciństwa po miłosnym zawodzie i finansowej katastrofie. Raniewska Danuty Stenki jest pełna energii i wiary w życie, może tylko za dużo pali” [Roman Pawłowski, „Gazeta Wyborcza” 1997 nr 89].
„Przedstawienie przygotowane przez rosyjskiego reżysera było zupełnie nieudane. I proszę mi wierzyć, że nie złe recenzje najbardziej bolały, bo aktor(łac. actor), osoba grająca jakąś rolę w teatrze lub fi... More wie, kiedy daje plamę, Najgorsze było to, ze musiałam wciskać ten kit publiczności co wieczór” [Danuta Stenka w rozmowie z Krzysztofem Demidowidowiczem, „Film” 2003 nr 4].
10 kwietnia
COCTAIL PARTY Thomasa Stearnsa Eliota, tłum. Wiesław Juszczak, reż. Maciej Prus, scenografia Zofia de Ines, Teatr Polski, Scena Kameralna [24 x, 3922].
„W tym Cocktail-Party nie ma wiersza, nie ma niezwykłych postaci, nie ma postaci w ogóle. Została tylko proza pozbawiona wdzięku, dowcipu, puent, których sporo w oryginale, słychać tylko sztywną, konwencjonalną, mdłą mowę, jakby tylko taka mowa obowiązywała w wyższych sferach angielskich, jakby w prawdziwie angielskim salonie nie wypadało być postacią, jakby prawdziwie angielska uprzejmość wymagała, aby w towarzystwie być nikim” [Jerzy Adamski, „Wiadomości Kulturalne” nr 19, 11 maja 1997].
5 kwietnia
GOŁA BABA, monodram Joanny Szczepkowskiej, reż. Agnieszka Glińska, scenografia Magda Maciejewska, Teatr Powszechny, Mała Scena [18 x, 2530].
„Szczepkowska umiejętnie połączyła refleksje nad nieuchronną przemijalnością świata kultury wysokiej i agresywnej ekspansji świata kultury niskiej. Tego, co namacalnie wszechobecne i najkrótszą drogą wkupujące się w łaski widza. Świata już nie popkultury i nie show biznesu nawet, lecz trywialności, złego smaku, jarmarku i hucpy. Jaskrawość zestawienia nie jest tu jedynie retorycznym ozdobnikiem” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita” nr 81, 7 kwietnia 1997].
4 kwietnia
ZA ROK O TEJ SAMEJ PORZE Bernarda Slade’a, tłum. Antoni Marianowicz, reż. Barbara Sass, dekoracje Marcin Stajewski, kostiumy Ewa Zaborowska, oprac. muz. Małgorzata Przedpełska, Teatr na Woli [19 x, 3054].
ĆWICZENIA Z ANIOŁEM Tomasza Łubieńskiego, reż. Piotr Ziniewicz (AT), scenografia Joanna Nowak, muz. Paweł Kolenda, premiera w Akademii Teatralnej 19 grudnia 1996, Teatr Ochoty [6 x].