Przejdź do treści

XI 1993

Listopad 1993

 

 

28 listopada

SERENADA i LIS FILOZOF Sławomira Mrożka, reż. Roman Załuski, scenografia Gabriela Mierzejewska, Teatr Dramatyczny, Scena im. Witolda Zatorskiego.

 

„Potrawę z „Serenady” i „Lisa filozofa” podano na otwarcie sceny imienia Witolda Zatorskiego, świetnego reżysera związanego onegdaj z Teatrem Dramatycznym. Pomysł był dobry, wykonanie również, może wyjąwszy nadmiernie tandetną dekorację, nawiązującą stylem do kiepskiego przedstawienia amatorskiego. Zapewne był to zabieg świadomy, ale o wątpliwym smaku. Na szczęście słowo Mrożka (bądź w przypadku Biskupa – milczenie) i tak zrobiło swoje. Reżyser wystrzegał się pomysłów i zaufał autorowi” [Tomasz Miłkowski, „Życie Nasze Codzienne”, 7 grudnia 1993].

 

Premierze towarzyszyło nadanie Sali Wystawowej Teatru Dramatycznego imienia Witolda Zatorskiego.

 

24 listopada

ŚWIECZKA ZGASŁA Aleksandra Fredy, reż. Marek Bielecki, Teatr Ochoty.

 

KRÓL BÓL Katarzyny Lengren, reż. Karol Stępkowski, scenografia Katarzyna Lengren, muz. Stanisław Syrewicz, oprac. muz. Czesław Majewski, choreografia Mirosława Wojewoda, Północne Centrum Sztuki – Teatr Komedia [39 x, 13003].

 

20 listopada

FELIKS, CZYLI SZCZĘŚCIE NASZKICOWANE OŁÓWKIEM Roberta Walsera, tłum. Michał Ratyński, reż. Rudolf Straub, scenografia Paweł Dobrzycki, muz. Bolesław Rawski, Teatr Szwedzka 2/4.

 

Przedstawienie na Szwedzkiej „to przede wszystkim wędrówka własnymi śladami – od dzieciństwa po mroczny kres, ciąg bezskutecznych prób ugody z życiem takim, jakie ono jest. Spektakl zrealizowany na podstawie tej prozy przez szwajcarskiego reżysera Rudolfa Strauba to próba zbliżenia się do tajemnicy świata Walsera” [Tomasz Miłkowski, „Życie Codzienne”, 2 grudnia 1993].

 

18 listopada

PANNA MALICZEWSKA Gabrieli Zapolskiej, reż. Bogdan Baer, scenografia Iwona Zaborowska, Teatr Polski, Scena Kameralna.

 

„Spotkanie z Panną Maliczewską, choć nie oferuje odkryć ani myśli nowych, daje okazję posłuchania jędrnego, czasem zawiesistego dialogu, a także kilku co najmniej świetnie pomyślanych scen. Reżyser zadbał tu zwłaszcza o efektowne wejścia postaci. To dzisiaj rzadkie w teatrze, postacie pojawiają się na scenie często byle jak. Tym razem wszystkie wejścia, zwłaszcza pierwsze, są dopracowane w szczegółach, stanowiąc symboliczne „skróty” postaci” [Tomasz Miłkowski, „Życie Codzienne”, 30 listopada 1993].

 

17 listopada

FIGLIK, impreza słowno muzyczna dla młodych widzów, Północne Centrum Sztuki – Teatr Komedia [6 x, 2002].

 

14 listopada

CHOPIN W AMERYCE Andrzeja Strzeleckiego wg pomysłu Stanisława Dygata i Andrzeja Jareckiego, reż. Andrzej Strzelecki, oprawa plast. Ewa Czerniecka-Strzelecka, kier. muz. Ryszard Borkowski, muz. Ryszard Borkowski i in., Teatr Rampa [24 x, 5860].

 

11 listopada

NA PEŁNYM MORZU Sławomira Mrożka, reż. zespołowa, Teatr Ochoty.

 

6 listopada

WESELE, WESELE, jednoaktówki Antona Czechowa w tłum. Jerzego Wyszomirskiego i Bertolta Brechta w tłum. Romana Szydłowskiego, reż. Piotr Cieślak, scenografia Irena Biegańska, muz. Jerzy Satanowski, choreografia Emil Wesołowski, Teatr Dramatyczny, Sala im. Haliny Mikołajskiej.

 

„Spektakl zachęca do snucia porównań różnych stylistyk. Prowokuje do rozmyślań nad dziejami współczesnego dramatu i teatru, nad którymi długim cieniem kładą się nazwiska obu artystów. Dowodzi, że teatr nadal z powodzeniem może poruszać po wielu torach, a o jego sukcesie decyduje umiejętność scenicznego opowiadania. Pozornie to banał, wart jednak dowodu artystycznego. Przedstawienie Cieślaka takim dowodem jest bez wątpienia” [Tomasz Miłkowski, „Życie Nasze Codzienne”, 25 listopada 1993].

 

5 listopada

DO ARKADII Andrzeja Ozgi, recital autorski, scenariusz i reż. Jan Buchwald, muz. Tomasz Bajerski, Ryszard Borkowski, Wojciech Kaleta, Andrzej Ozga, Jerzy Satanowski, Janusz Tylman, kier. muz. Mirosław Jastrzębski, konsult. plast. Tatiana Kwiatkowska, Teatr Szwedzka 2/4 [11 x].

 

 

Leave a Reply