Maj 1992
27 maja
GIMPEL GŁUPEK Isaaka Bashevisa Singera, tłum. Ludwik Górski, reż. Waldemar Śmigasiewicz, scenografia Maciej Preyer, w roli tytułowej Władysław Kowalski, Teatr Powszechny, Mała Scena [16 x, 1 593].
Sukces zarówno kreacji Władysława Kowalskiego jak i całego spektaklu. „Reżyseria daje wyraz odwadze p. Śmigasiewicza. Akceptując (świetną zresztą) skrótową dekorację p. Macieja Preyera, nawiązującą do malarstwa Chagalla (jak skróty perspektywiczne wiejskiego pejzażu, przewracające się na siebie domki, okienko zawieszone w powietrzu itd.) umiał znakomicie wkomponować w nią żywych ludzi, ich działania, wykorzystując każdy element zabudowy scenicznej. A do tego sypie jak z rękawa poetyckimi, niekiedy zaskakująco dowcipnymi, pomysłami inscenizacyjnymi” [Andrzej Hausbrandt, „Nowy Świat” nr 141, 16 czerwca 1992].
25 maja
NIE TRACIĆ NADZIEI Marcina Flaka, reż. Halina Machulska, scenografia Barbara Szydelska, kostiumy Katarzyna Kępińska, muz. Jakub Grzegorek, Teatr Ochoty [9 x, 456].
23 maja
SAMI PORZĄDNI LUDZIE Gratien Gelinas, tłum. Jerzy Lisowski, Maria Skibniewska, reż. Kazimierz Kutz, scenografia Ewa Starowieyska, Teatr Współczesny, scena Teatru Małego [30 x, 1802].
20 maja
PIECZARA SALAMANKI wg „Intermediów” Miguela Cervantesa, tłum Zofia Szleyen, reż. Artur Hofman, scenografia Przemek Wiśniewski, Teatr Północny [13 x, 1414].
18 maja
SĄSIADKA Pierre’a Chesnot, tłum. Andrzej Miłosz, reż. Bogdan Augustyniak, scenografia Krzysztof Baumiller, Maria Janczarska, muz. Jan Zawierski, Teatr na Woli [18 x].
9 maja
KONTRABASISTA Patricka Süskinda, tłum. Barbara Woźniak, reż. Robert Gliński, scenografia Marcin Stajewski, konsul. Muz. Adam Cegielski, monodram Emiliana Kamińskiego, Teatr Ateneum, Scena na Dole [12 x, 926].
DWAJ. ENGAGEMENT Ryszarda Marka Grońskiego, reż. Roman Załuski, scenografia Józef Dlaumor, muz. Piotr Żurowski, Teatr Północny, spektakl przygotowany ze Sceną na Piętrze w Poznaniu.
ROZBITY DZBAN Heinricha von Kleista, tłum. Jacek St. Buras, reż. Maciej Englert, dekoracje Marcin Stajewski, kostiumy Małgorzata Blikle, Teatr Współczesny, scena Teatru Małego [19 x, 2 278].
„Historia rozbitego dzbana i karykaturalnej rozprawy sądowej, w której sędzia okazuje się przestępcą, brzmi dzisiaj jak trwożna przestroga. Mimo więc, że dialogi perlą się dowcipem, publiczność czuje się nieswojo, widząc zbyt wiele zbieżności z własnym doświadczeniem na temat pokrętności prawa oraz manipulowania sprawiedliwością” [Tomasz Raczek, „Nowa Europa, 22 czerwca 1992].
2 maja
KSIĘGA CZASU wg Brunona Schulza, adapt. i reż, Andrzej Pawłowski, scen. Marcin Stajewski, muz. Wojciech Borkowski, Teatr Ateneum, Scena 61 [10 x, 900].
