Styczeń 1991
30 stycznia
METRO Janusza Stokłosy, libretto Agata i Maryna Miklaszewskie, adapt., reż. i choreogr. Janusz Józefowicz, scenografia Janusz Sosnowski, kostiumy Ewa Krauze, produkcja PZ „Batax” Wiktora Kubiaka, premiera w Teatrze Dramatycznym [110 x].
26 stycznia
TAK CHCĘ TAK wg Jamesa Joyce’a, tłum. Maciej Słomczyński, Zygmunt Allan, reż. i scenografia Henryk Baranowski, kostiumy Małgorzata Domańska, muz. Tomasz Bajerski, Mirosław Jastrzębski, Teatr Szwedzka 2/4.
24 stycznia
WIECZÓR TRZECH KRÓLI Williama Shakespeare’a, tłum. Leon Urlich, popr. Antoni Słonimski, reż. Maciej Englert, scenografia Marcin Stajewski, Teatr Współczesny.
„Świetne przedstawienie. Wiola: debiutantka pełna uroku (Agnieszka Suchora). Tercet: Kowalewski (Sir Tobiasz Czkawka) – Chudogęba (Michnikowski) – Maria (Lipińska) umarłego by rozśmieszył. Publiczność nie posiadała się z radości. Przez chwilę zdawało mi się, że jestem na innej planecie [Zbigniew Raszewski, „Teatr” nr 3, marzec 1994].
Spektakl cieszył się wielkim powodzeniem – idzie 208 razy.
22 stycznia
KASANDRA Christy Wolf, tłum. Sławomir Błaut, reż. Krzysztof Bukowski, oprac. tekstu Krzysztof Bukowski, Zbigniew Brzoza, scenografia Leszek Mądzik, muz. Stanisław Radwan, w roli tytułowej Anna Chodakowska, Teatr Studio, Malarnia.
„Widzowie pierwszego rzędu siedzą tak blisko „brzegu”, że roszą ich krople wody, rozpryskiwane przez Kasandrę. Grająca tę rolę Anna Chodakowska jest rozwibrowana, przekazuje całą rozpiętość stanów emocjonalnych, aż do szaleństwa wywołanego grozą wypadków [Barbara Henkel, „Kobieta i Życie”, 20 marca 1991].
„Kasandrę w warszawskim przedstawieniu gra Anna Chodakowska. Aktorka precyzyjnie i świadomie wypowiadająca słowa roli. Swej debiutanckiej Antygonie przydała kiedyś całą energię i bunt młodości. Dojrzalszej o lata, doświadczenia, przemyślenia Kasandrze dała mądrość rezygnacji. Bunt obu tych postaci przeciw ślepocie, okrucieństwu i bezwzględności władców tego świata podobnie się zaczyna. Identycznie też kończy” [Hanna Baltyn, „Tygodnik Literacki”, 10 lutego 1991].
„Nie sposób pominąć jednak w tym przedstawieniu tego, co robi Anna Chodakowska. To naprawdę niezwykła aktorka. Gotowa do ogromnych ofiar, wyrzeczeń, pracy. Szukająca ciągle nowych środków wyrazu. Aktorka, która nie zadowala wieloma udanymi rolami, talentem, warsztatem, warunkami. Ciągle stara się poszukiwać czegoś nowego. Z niebywałą pasją oddaje się nowym doświadczeniom. Ma wiele momentów przejmującej prawdy. Jej narracja ma siłę odwracania uwagi od wszechogarniającej wody. Swoją fizycznością i dosłownością równoważy metafizyczną obecność Mądzika. Chodakowska jest tą aktorką, dla której warto chodzić do teatru” [Andrzej Lis, „Trybuna”, 4 września 1991].
„Współczesna literacka wersja mitu Kasandry rozgrywana w wodzie na scenie Teatru Studio była inscenizacją najbardziej ascetyczną, jeśli chodzi o użycie form plastycznych, a zarazem najsilniej nacechowaną symbolicznymi znaczenia realizacją Mądzik pokazał w niej pełną uniwersalność swego języka i umiejętność głębokiej interpretacji tekstu prostymi, ale wymownymi środkami” [Agnieszka Koecher-Hensel, „Leszek Mądzik”, 2008].
19 stycznia
Nadanie Sali Prób Teatru Dramatycznego imienia Haliny Mikołajskiej.
KRZESŁA Eugene’a Ionesco, tłum. Maria Bechczyc-Rudnicka, Konrad Eberhardt, reż. Szczepan Szczykno, scenografia Agnieszka Zawadowska, Teatr Dramatyczny, Sala im. Haliny Mikołajskiej; grają Zofia Kucówna, Henryk Bista.
Spodziewano się sukcesu, ale „w Dramatycznym powstało coś na kształt „Matysiaków”, śmiertelnie nudne pogaduszki”[Janusz Majcherek, „Teatr” nr 4, kwiecień 1991].
12 stycznia
NIE-BOSKA KOMEDIA Z NIEDOKOŃCZONYM POEMATEM Zygmunta Krasińskiego, reżyseria i oprac. tekstu Maciej Prus, scenografia Aleksandra Semenowicz, kostiumy Izabela Kordalewska Izabela, muz. Marcin Błażewicz, Teatr Dramatyczny.
„Tradycja sceniczna arcydramatu, stworzona przez najwybitniejszych artystów polskiego teatru, dowiodła, że jest to utwór o trudnych sprawach ludzi żyjących na tej ziemi. Prus ukazując wizerunek Krasińskiego mistyka, obrońcy boskiego porządku, poniósł artystyczną porażkę pozostawiając otwartym pytanie o stosunek do tradycji teatralnej, ujmującej doświadczenia paru pokoleń widzów” [Elżbieta Baniewicz, „Twórczość” 1991 Nr 4].
6 stycznia
CZERWONY KAPTUREK Eugeniusza Szwarca, tłum. Marian Niewiarowski, reż. Wojciech Pokora, scenografia Michał Puklicz, muz. Władysław Szpilman, opr. muz. Czesław Majewski, teksty piosenek Kazimierz Winkler, choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... More Dorota Furman, Teatr Syrena.
5 stycznia 1991
SZKOŁA OBMOWY Wojciecha Bogusławskiego(1757-1829), aktor, reżyser, dramatopisarz, trzykrotny dyre... More, reż. Jan Bratkowski, scenografia Łucja Kossakowska, choreografia Wanda Szczuka, opr,. Muz. Anna Płoszaj, konsult. art. intermediów Andrzej Chichowski, praca nad słowem Danuta Mancewicz, Teatr Polski [24 x, 8 175].w Andrzej Chichowski, praca nad słowem Danuta Mancewicz, Teatr Polski (24 x, 8 175).
Rzecz trafiła w swój czas, okres rozzuchwalonej plotki i obmowy, toteż zapomniany utwór ojca sceny narodowej nabrał żywszych barw, wywołując życzliwy oddźwięk. Doceniono też formę spektaklu: „Powstało teatralne cacko, godne oka i ucha prawdziwych smakoszy” [Paweł Chynowski, „Życie Warszawy” nr 8, 10 stycznia 1991].
